poniedziałek, 8 lutego 2016

Wzrost trochę powyżej nikczemnego.

       Wszystko jakby składa się w jedną całość, choć tak naprawdę do całości temu wszystkiemu bardzo daleko. A pomimo to, ja już wiem co wydarzy się później. Tak jakby notorycznie powielał się ten sam schemat, coś jak z klatką schodową, wchodzisz i wiesz, że do góry zaprowadzą cię schody, no ewentualnie winda, a to czasem miła odmiana. Więc czemu jestem zaskoczona? Czemu w dalszym ciągu tak mnie to dziwi? Zupełnie jak z dzieckiem, a przecież jestem już duża... A jednak nie. Nadal jestem naiwna. Nadal daję się naciągnąć na tanie sztuczki. W dalszym ciągu pozwalam wodzić się za nos. Gdyby jeszcze sprawiało mi to jakąkolwiek przyjemność. A tymczasem nawet nie czuję rozczarowania. Nie jestem tym faktem zawiedziona. Nie czuję złości, nie czuję nienawiści, nie czuję. Nic nie czuję. Wszystkie te złe jak i te lepsze emocje wyparowały, dosłownie się ulotniły. Może to za sprawą upałów, a może to we mnie nic już nie płonie, a na miejscu tego wielkiego ognia zostały tylko zgliszcza.

       Bo widzisz, mówią, że blondynki są głupie, cóż w wielu przypadkach jest to zapewne święta racja, podobnie jak to, że rudy nigdy nie będzie miał dziewczyny, hmm... Nie wiem tylko jak głupim trzeba być, żeby nie widzieć, nie dostrzegać, nie czuć, że nie jesteś dla kogoś ważny? Nie, to chyba złe stwierdzenie. Lepiej brzmi nie najważniejszy. A może zwyczajnie ludzie nie chcą tego przyznać, może kieruje nimi strach przed utratą kogoś dla nich najważniejszego, kto odmienił ich życie na tyle, że nie potrafią już wrócić do tego co było przed Tym... W sumie nie ma się co dziwić, jest to dość duży krok w tył, można by rzec, porażka nawet, a wiadomo, do porażki nikt się przyznać nie chcę. No bo jak można każdego dnia rano budzić się, patrzeć w lustro i widzieć w sobie człowieka tak mało wartościowego, że nawet nie ma się odwagi, żeby zawalczyć o samego siebie?

       Z czasem się to zmieni. Wszystko zmienia się z czasem. Wiele się zapomina, jeszcze więcej pamiętać się nie chce, aż pewnego dnia stajesz przed tym samym lustrem przed którym tyle razy już stałeś i widzisz kompletnie obcą sobie osobę. Niby rysą są te same, figura zbytnio się nie zmieniła, a jednak jest w jej oczach coś dziwnego, coś zupełnie innego, coś co zmienia ją nie do poznania. Co możesz zrobić? Zupełnie nic. Musisz się pogodzić z tym co aktualnie ma miejsce. Walka z samym sobą i tak nic nie da. Jeśli ktoś się notorycznie spóźnia, to spóźniać się będzie, jeśli ktoś permanentnie kłamie, kłamcą pozostanie.

       Jakiś czas temu dostałam radę, i to od kogoś po kim nigdy bym się takich słów nie spodziewała, a brzmiały one dokładnie tak, miej blisko siebie tylko tych, przy których mogłabyś spać spokojnie. 

I może to dlatego właśnie od tamtego czasu, śpię sama.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz