czwartek, 4 lutego 2016

Pokuty nie będzie. Życie wystarczy.

       Im bardziej się staram tym gorzej mi wszystko wychodzi. Jedyne co udało mi się zaobserwować to to, że z dnia na dzień jestem tym staraniem coraz bardziej zmęczona. Wrażanie mam i oprzeć się mu nie mogę, że trzyma mnie jakaś siła, nie do opisania, a ja tylko odbijam się od niej tak, jakbym była do niej przyczepiona sprężyną lub inną dziwną lepką gumą.

       I przez chwilę nawet ta śmieszna zabawa sprawiała mi radość. Te chwile niepewności i dziwny skurcz w żołądku, gdy zdałam sobie sprawę czym (kim), jest ta owa siła. Ukrywać nie będę, tak dawno już nie czułam w sobie tylu cudownych uczuć, że przez chwilę nawet miałam nieodparte wrażenie, że z tej radości kogoś w tramwaju obrzygam, uśmiechając się przy tym uroczo. I trwało to tak niezmiennie przez jakiś bliżej nieokreślony czas, bo przecież szczęśliwi czasu nie liczą, stąd owe zaniki pamięci. Złapałam się na tym nie raz, że od tego czasu miliony razy mogłam odgrywać jedną i tą sama scenę na tysiące sposobów i za każdym razem kończyć ją tak, aby dalej widzieć blask w oczach i szczery do bólu uśmiech. To właśnie wtedy zależało mi na szczęściu, bo tym szczęście aż kipiałam i choćbym nie wiem jak się starała kipieć nie przestawałam.

       Więc jak teraz można mieć żal do kogoś, że ta cała radosna euforia przysłoniła jej cały świat. Tak cały. Po horyzont. I jak można taką osobę karać za jej nadzieję, uśmiech, miłość, tęsknotę, troskę i chęć do życia? Kim trzeba być, co trzeba czuć, jak trzeba myśleć, aby przez pryzmat własnej osoby dyktować komuś jak powinien żyć?

       I śmiało stwierdzam, że to całkiem miłe, że wszystko musiało nam wtedy sprzyjać, data, pogoda i miejsce.
       A teraz patrzę w Twoje oczy i ...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz